Wednesday, October 19, 2011
Analysis: Building or Shattering Democracy?
By Sam
Sotha
[The comments in
this article are solely those of the own opinion of the author]
Though there is no
universally accepted definition of democracy, the origin of this term comes from
the Greek language: Demos, meaning “people” and Kratos, referring to “power”.
Therefore the founding principle of democracy is that people are vested in power
directly or through their elected representatives. They make decision on their
behalf.
From there on
countries, especially those that just emancipated from colonialism or emerged
from oppression, were striving to build and strengthen their societies by
establishing strong vivid internal security to a sound and imperishable
socio-economic society. Gradually, they moved to establish the rule of law to
enforce security and order, teaching their people the principle of democracy,
including freedom of expression, human rights and so forth. However,
economically speaking those people needed to survive first. If we go to the
countryside in Cambodia (which forms more than 80% of the population) and ask
them what they needed: democracy, freedom, internet and face book, tweeter,
etc... All the answers we may get: “give me hoe, plough, cows, paddy, fertilizer
and build us irrigation system, road, bridge,” etc
Cambodia has been gone
through these path: negotiation and an agreement to end decades of wars,
elections, entering the final phase of national unity (in 1998); restoring and
promoting peoples’standard of living in both rural and urban areas. Building
schools, clinics, hospitals, infrastructures and other basic necessities,
including clean water, food, shelter and clothing have been the concern of the
Royal Government.
All of these
achievements are in a great measure, thanks to Samdech Techo Hun Sen Prime
Minister of the Kingdom, who brilliantly guided the country from the very
beginning (after UNTAC left) until today.
The first United
Nations sponsored elections in May 1993 marked the foundation for democracy in
war torn Cambodia, and 1998 was not only the trademark year for lasting peace
–the demolition to ground zero of the Khmer rouge political and military
organization, but also the successful test witnessing Cambodia’s strive for
self-determination: Cambodian’s running the also general elections by their own
to the satisfaction of the international monitoring body who went on to certify
that they were generally free, fair and credible! Of course, there were some
minor complaints but the overall results were generally accepted.
Incredibly uncontested,
the testimony of the successes followed by a couple more of elections, in 2003
and 2008, made apparent that political games at the ballot box were being
played: In a democratic pluralism, competition through ballots is a real
political game of democratic pluralism.
The Constitution
established in 1993 by lawmakers composed of legal experts from different
winning political parties was apparently partial flawed in a way which led to
suspicions (and mistrust). Article 90, para. 7 stipulated that “The National
Assembly shall pass a vote of confidence in the Royal Government by a 2/3
majority of all members. It obviously emphasized the will and the need for all
winning parties to run the country together. Nevertheless, this has been
strengthened and steps adopted to ensure that the more the political game of
democratic pluralism evolved, the more the inclination for existing parties to
conclude that the government should be formed only by an absolute majority votes
of members of the National Assembly. Accordingly, this amendment to Article 90,
point 7 has been made in 2006.
While in fact there is
no perfect model of democracy anywhere in the world but democracy generally
practiced by countries elsewhere, accepted that a government could be formed
by an absolute majority of votes.
Considering that the
legal and judicial system was completely destroyed by the genocidal regime of
Pol Pot, the new Cambodia since 1993 has undergone substantial transformation.
The National Assembly has passed hundreds of laws, from civil and penal laws to
financial, banking and trade laws to accommodate the Cambodia’s accession to
WTO.
Recently, as enshrined
in the Cambodian Constitution, the Royal Government has developed the NGOs and
Association draft law which were objected to by some foreign NGOs and local
associations. Yet, the Royal Government has characteristically been open to
compromise through constructive discussion and consultations while ensuring
that if this law is passed, it shall be generally accepted as stipulated in the
non-profit laws covering the ‘community based organization’ in many western
countries.
So far, for the freedom
of expression we have witnessed, such as the impression of Mr. Ross Dungley,
the Publisher of an English newspaper in Cambodia, the Phnom Penh Post, which
for long has never articulated any positive consciousness on media
responsibility, said “What people don’t acknowledge enough is that Cambodia has
the freest media market in Asia... This is unique and wonderful, and it makes
Cambodia the most exciting place for adventure in this region”.
Should a cynical person
so desire would want to return back to tribalism society? Then, let us together
join hands to build up a pluralistic democracy but let us not destroy this
foundation.
* * *
About the Author:
Mr. Sam Sotha is a former Ambassador for Mine Action, Explosive Remnants of War
(ERW), Cluster Munitions and Disarmament. He is currently served as Advisor to
the Prime Minister and Secretary of State of the Office of the Council of
Ministers. He is also the author of the book entitled “IN THE SHADE of A Quiet
killing Place”, his Personal Memoir. About the book, go to: Web site: http://www.heavenlakepress.com
បទអត្ថាធិប្បាយៈ ការបែកបាក់ផ្ទៃក្នុង កំពុងបន្តកើតមាននៅក្នុងបក្ស សម រង្ស៊ី
វិបត្តិនយោបាយផ្ទៃក្នុងនៅតែបន្តបោកបក់សន្ធប់
ជញ្រ្ជុំយ៉ាងខ្លាំងមកលើគណបក្ស សម រង្ស៊ី
ស្របពេលដែលទ្វីបអាស៊ីទាំងមូលកំពុងរងគ្រោះនៃវិបត្តិធម្មជាតិទឹកជំនន់។
ចរន្តនៃព្យុះរលកនយោបាយនេះ បានរុញច្រានបង្កឲ្យមានការបែកបាក់
ប្រេះស្រាំជាបន្តបន្ទាប់គ្មានស្រាកស្រាន្ត។
ជាក់ស្តែងកាលពីដើមខែតុលាកន្លងទៅនេះ
មន្ត្រីជាន់ខ្ពស់គណបក្ស សម រង្ស៊ី រួមមានសមាជិកសភា សមាជិកព្រឹទ្ធសភា
និងសកម្មជនជាច្រើនរូបទៀត បានសម្រេចចិត្តធ្វើចំណាកបក្ស ដែលចលនានៃការប្តូរបក្សនេះ
បានចាប់ផ្តើមកាន់តែខ្លាំងៗ និងមានទ្រង់ទ្រាយធំជាបន្តបន្ទាប់។
ជាការកត់សម្គាល់រាល់ការបោះឆ្នោត ឃុំ-សង្កាត់
និងការបោះឆ្នោតថ្នាក់ជាតិ ជិតឈានចូលមកដល់ ចលនារត់ចេញពីបក្សមួយ ទៅចូលបក្សមួយ
បាននិងកំពុងកើតមានឡើងយ៉ាងគគ្រឹកគគ្រេង ក្នុងនោះភាគច្រើន
ពួកគេបាននាំគ្នាទៅចូលរួមជាមួយគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជា ឯមួយចំនួនតូចទៀត
បានទៅចូលរួមជាមួយគណបក្សដទៃ តាមសិទ្ធិស្វ័យសម្រេចអំពីជោគវាសនា នយោបាយ
របស់បុគ្គលម្នាក់ៗ ស្របតាមគោលការណ៍ប្រជាធិបតេយ្យសេរីពហុបក្ស។
អ្វីដែលត្រូវបានគេមើលឃើញថ្មីៗនេះ
សមាជិកសភាតំណាងរាស្ត្រមណ្ឌលតាកែវមួយរូប សមាជិកព្រឹទ្ធសភា និង
ប្រធានក្រុមប្រឹក្សាគណបក្ស សម រង្ស៊ី ប្រចាំស្រុកត្បូងឃ្មុំ ខេត្តកំពង់ចាម
រួមជាមួយសកម្មជនជាច្រើននាក់ទៀត បាននាំគ្នាចាកចេញពីបក្សប្រឆាំងមួយនេះ
ដោយការអស់ជំនឿចិត្តលើរបៀបដឹកនាំដ៏ឥតអំណោយទាន និងគ្មានភាពប្រាកដប្រជា
របស់លោក សម រង្ស៊ី
។
ការធ្វើចំណាកបក្សរបស់មន្ត្រីជាន់ខ្ពស់ខាងលើនេះ
បានបន្សល់ទុកនូវភាពឯកកោខាង នយោបាយ ការចម្រូងចម្រាស់
និងក្តីអាម៉ាស់ជាច្រើនសម្រាប់គណបក្សប្រឆាំង
ដែលជិតនឹងរំលំរលាយទៅហើយនោះ។
ជាក់ស្តែងក្រោយពីការចាកចេញរបស់សមាជិកសភាតំណាងរាស្ត្រមណ្ឌលខេត្ត
តាកែវរួមជាមួយថ្នាក់ដឹកនាំដទៃទៀត ម្នាក់ក្នុងចំណោមនោះ
ដែលជាតំណាងរាស្ត្រ គាត់បាននិយាយជាសាធារណៈថា
លោកមិនសុខចិត្តចំពោះការលប់ឈ្មោះចេញពីសមាជិកសភាតំណាងរាស្ត្រខាងគណបក្ស សម
រង្ស៊ី ទេ ហើយគាត់បានប្រកាសទាមទាររកយុត្តិធម៌ជាមួយនឹងគណបក្ស សម រង្សី
ខាងផ្លូវតុលាការរហូតដល់ទីបញ្ចប់ ដោយលោកបានបន្តថា « ខ្ញុំការពារយុត្តិធម៌
ហើយនិងការពារកិត្តិយសរបស់ខ្ញុំសិន ព្រោះថា បងប្អូន
និងមិត្តភក្តិជាច្រើនបានគាំទ្រខ្ញុំ ហើយនឹងជួយស្វែងរកយុត្តិធម៌ឲ្យខ្ញុំ
»។
បន្ទាប់ពីគណបក្សសម
រង្ស៊ី លប់ឈ្មោះពីសមាជិកសភាតំណាងរាស្រ្ត មណ្ឌលខេត្តតាកែវ អតីត តំណាងរាស្រ្តរូបនេះ
បានដាក់ពាក្យបណ្តឹងមួយច្បាប់ ទៅតុលាការក្រុងភ្នំពេញ កាលពីថ្ងៃទី ១០ ខែតុលា
ឆ្នាំ២០១១ កន្លងទៅនេះ ហើយនៅថ្ងៃដដែលនោះ
លោកចៅក្រមសាលាដំបូងក្រុងភ្នំពេញបានចេញដីការរក្សាការពារដើម្បីឲ្យគណបក្សសម
រង្ស៊ី ផ្អាកសេចក្តីសម្រេចរបស់ខ្លួន។ ក្រោយពីតុលាការបានចេញដីការ
រក្សាការពាររួចមក គណបក្ស សម រង្ស៊ី
បែជាធ្វើការវាយប្រហារទៅលើស្ថាប័នតុលាការថា គ្មានឯករាជ្យ ទៅវិញ
ដែលការចោទប្រកាន់ចំពោះតុលាការបែបនេះ បានក្លាយទៅជាទម្លាប់របស់គណបក្ស
សម រង្ស៊ី ទៅហើយ។
គេបានសង្កេតឃើញថា រាល់ការចាកចេញ របស់មន្រ្តីបក្សម្តងៗ
លោក សម រង្ស៊ី តែងតែធ្វើការចោទប្រកាន់ អ្នកទាំងអស់នោះថា ជាសំរាម
របស់ស្អុយរលួយ គ្មានតំលៃសំរាប់គណបក្សទេ។
តើទម្លាប់ជាន់ឈ្លីទៅលើកិត្តិយសនិងសេចក្តីថ្លៃថ្នូររបស់មនុស្សបែបនេះ
សក្តិសមជាមេដឹកនាំដែលមានការទទួលខុសត្រូវដែរ ឬទេ? តើសីលធម៌ សច្ចៈធម៌ របស់សម
រង្ស៊ី នៅឯណា? នៅពេលដែលគាត់ត្រូវការពួកគេ ដើម្បីបំរើផលប្រយោជន៏គាត់ គាត់(សម
រង្ស៊ី )និយាយថា ពួកគេជាដុំពេជ្រ ឬ ជាត្បូងដ៏មានតម្លៃ។
ការស្រែកទាមទាររកយុត្តិធម៌របស់អតីតអ្នកតំណាងរាស្ត្រ សម
រង្ស៊ី នេះ កើតឡើងតែប៉ុន្មានខែប៉ុណ្ណោះ បន្ទាប់ពីមានការចាកចេញរបស់ លោក
ម៉ៅ មុន្នីវណ្ណ អតីតតំណាងរាស្រ្តមណ្ឌលកំពង់ចាម រួមជាមួយថ្នាក់ដឹកនាំ ១០
រូបទៀត ទៅចូលរួមជាមួយគណបក្សដ៏ទៃ កាលពីថ្ងៃទី ២១ ខែមីនា ឆ្នាំ ២០១១
កន្លងទៅនេះ ដែលកាលនោះលោក ម៉ៅ មុន្នីវណ្ណ បានធ្វើសន្និសីទកាសែត
និងបានលើកបដារិះគន់ គណបក្ស សម រង្ស៊ី ថា
ជាគណបក្សគ្រួសារ
មិនប្រជាធិបតេយ្យ
និងមិនគោរពបាវចនា
សីលធម៌
សច្ចៈធម៌ជាដើម
។ល។
ដោយភាពអយុត្តិធម៌ស៊ីរូងផ្ទៃក្នុង
រួមជាមួយនឹងប្រព័ន្ធគ្រប់គ្រងផ្តាច់ការ បែបបក្សពួក គ្រួសារនិយមយ៉ាងដូចនេះ
តើសក្តិសមនឹងប្រើពាក្យប្រជាធិបតេយ្យដែរឬទេ ។ ម៉្យាងវិញទៀត
បើសូម្បីតែក្រុមអ្នកគាំទ្រដ៏តូចមួយរបស់គណបក្សខ្លួន
គេមិនអាចទទួលយកបានផងនូវការដឹកនាំរបៀបនោះ ចុះទំរាំប្រជាជាតិទាំងមូល
ឱ្យគេជឿម្តេចបាន?
ការបែកបាក់ទ្រង់ទ្រាយធំ និងជាប្រព័ន្ធរបស់គណបក្ស សម
រង្ស៊ី ជាបន្តបន្ទាប់បែបនេះ បានបង្ហាញឲ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់ពីកំសោយភាព
និងកង្វះបទពិសោធនយោបាយ នៃការដឹកនាំផ្ទាល់ របស់ លោក សម រង្ស៊ី តែប៉ុណ្ណោះ
ហើយគេក៏បានដឹងយ៉ាងច្បាស់ដែរថា សព្វថ្ងៃគណបក្សនេះកំពុងគ្មានមេថែទាំ
ហើយមេបក្សនោះ ក៏ជាជនមានពិរុទ្ធភាពទៀត
តើឱ្យពួកគាត់គាំទ្រដូចម្តេចកើត?
ក៏ប៉ុន្តែ
អ្វីដែលជាការអស់សំណើចបំផុតនោះ ពួកនេះ (ថ្នាក់ដឹកនាំគណបក្ស សម រង្ស៊ី)
មិនដែលបានទទួលស្គាល់ការពិតពីភាពបរាជ័យ
នៃយុទ្ធសាស្ត្រនយោបាយរបស់ខ្លួនម្តងណានោះទេ ផ្ទុយទៅវិញរាល់ការបែកបាក់ម្តងៗ
គេបែជាព្យាយាមទម្លាក់បញ្ហា និងធ្វើការចោទប្រកាន់ដដែលៗ ម្តងហើយម្តងទៀត
មកលើគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជាថា ជាអ្នកនៅពីក្រោយខ្នង
នៃការចាកចេញរបស់មន្ត្រីបក្ស និងបានរៀបចំផែនការបំបែកគណបក្ស សម
រង្ស៊ី»។
ការលើកឡើងបែបនេះ
ត្រូវបានអ្នកតាមដានស្ថានករណ៍នយោបាយ នៃសង្គមកម្ពុជាមើលឃើញថា
វាគ្រាន់តែជាការលាបពណ៌ឲ្យគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជាតែប៉ុណ្ណោះ ពោលគឺ
គណបក្សប្រជាជនកម្ពុជា មានកម្មវិធីនយោបាយច្បាស់លាស់ មានរចនាសម្ព័ន្ធរឹងមាំ
ពីថ្នាក់មូលដ្ឋាន ដល់ថ្នាក់ជាតិ
ហើយក៏មិនដែលជ្រៀតជ្រែកចូលកិច្ចការផ្ទៃក្នុងរបស់គណបក្សនយោបាយណាមួយឡើយ។
ផ្ទុយទៅវិញ សម្រាប់គណបក្សប្រជាជនកម្ពុជា
គឺមានធនធានមនុស្សគ្រាប់គ្រាន់រួចទៅហើយ
ប៉ុន្តែបើសិនចង់ចូលរួមរស់ជាមួយគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជានោះ
គឺច្រកទ្វាបក្សនៅចំហចាំជានិច្ច។
អ្វីដែលគណបក្សប្រជាជនយកចិត្តទុកដាក់បំផុត គឺបញ្ហា
ស្ថេរភាពនយោបាយ សង្គមកិច្ច និងសុខមាលភាពសង្គម ដែលជាកត្តារុញច្រាននៃការអភិវឌ្ឍន៍
សង្គមជាតិទាំងមូលប្រកបដោយចីរភាព។
ដូច្នេះ គណបក្ស សម
រង្ស៊ី ល្មមបញ្ឈប់នូវវប្បធម៌ បៀមឈាមព្រួសដាក់អ្នកដ៏ទៃទៀតទៅ ពីព្រោះពលរដ្ឋគ្រប់រូប
មានគតិវិនិច្ឆ័យច្បាស់លាស់ ស្គាល់ល្អ និងអាក្រក់
ហើយតែងតែផ្តល់យុត្តិធម៌
សម្រាប់គណបក្សប្រជាជនកម្ពុជាជារៀងរហូត៕
ដោយៈ ឧត្តម
សក្តិ
បទអត្ថាធិប្បាយ «គំរូកម្ពុជា» ដើម្បីសន្តិភាវូបនីយកម្ម និងដំណោះស្រាយជម្លោះផ្ទៃក្នុង
កាលពីថ្ងៃច័ន្ទ ទី ១៩ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១១ នៅក្នុងវេទិកាអន្តរជាតិស្តីពី
«សតវត្សអាស៊ី៖ បញ្ហាប្រឈមនិងក្តីសង្ឃឹម» ដែលបានត្រូវប្រារព្ធឡើងនៅរាជធានីភ្នំពេញ
លោក Mushahid Hussain Sayed
ដែលជាអគ្គលេខាធិការនៃចលនាអ្នកប្រជាធិបតេយ្យនិយមកណ្តាលអន្តរជាតិ
អាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក (CAPDI) បានពិពណ៌នាយ៉ាងច្បាស់លាស់អំពី «គំរូកម្ពុជា» របស់ CAPDI
សម្រាប់ បង្កើតឲ្យមានសន្តិភាព និងដំណោះស្រាយជម្លោះផ្ទៃក្នុង។ សំខាន់បំផុតនោះ
នេះគឺជាសារ ដែលឮរន្ទឺដល់គ្រប់ទិសទីនៃទ្វីបអាស៊ី អឺរ៉ុប អាមេរិកឡាទីន និងអាហ្វ្រិក
នៅទីណាក៏ដោយ ដែលជម្លោះផ្ទៃក្នុងកំពុងតែបំផ្លាញដល់ជីវិតមនុស្ស
និងទ្រព្យសម្បត្តិ ហើយរាំងស្ទះដល់ សន្តិភាព ស្ថិរភាព កំណើនសេដ្ឋកិច្ច
និងការអភិវឌ្ឍឲ្យបានដឹងថាដំណោះស្រាយពិតជាមាន ហើយដែលគួរតែមើលដំណោះស្រាយបែប
«គំរូកម្ពុជា» ដែលបានធ្វើសមាហរណកម្មភាគី
ក្នុងជម្លោះបួនភាគីដែលរួមមានក្រុមរាជានិយម
និងកម្លាំងខ្មែរក្រហមឱ្យទៅជាកម្លាំងប្រដាប់ អាវុធរួមជាតិកម្ពុជាមួយ
និងសម្រេចបានសន្តិភាព ស្ថិរភាព និងវិបុលភាព សម្រាប់ប្រជាជន កម្ពុជាទាំងមូល។
គួរបញ្ជាក់ថា «ស្ថាបនិក» នៃ «គំរូកម្ពុជា» នេះគឺថ្នាក់ដឹកនាំនៃគណបក្ស
ប្រជាជនកម្ពុជា (CPP) ដែលក្នុងចំណោមនោះ ឥស្សរជនដែលមានកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្បីល្បាញ
បំផុតគឺសម្តេចតេជោ ហ៊ុន សែន
នាយករដ្ឋមន្ត្រីនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា។
CAPDI
គឺជាអង្គការតែមួយគត់នៅក្នុងតំបន់អាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក ហើយប្រហែលជានៅក្នុង ពិភពលោកផងដែរ
ដែលមិនត្រឹមតែប្រមូលផ្តុំគណបក្សនយោបាយប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំង
ប្រមូលផ្តុំស្ថាប័នសង្គមស៊ីវិលទៀតផង។ សមាសភាពក្រុមនាយកប្រតិបត្តិនៃ CAPDI មាន
នាយករដ្ឋមន្ត្រីជាច្រើនរូប អតីតប្រធានាធិបតី និងអតីតនាយករដ្ឋមន្ត្រី
មេដឹកនាំសង្គមស៊ីវិល និងពាណិជ្ជកម្មនានា។
សម្តេចតេជោ ហ៊ុន សែន
នាយករដ្ឋមន្ត្រីនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា គឺជាសហប្រធានកិត្តិយស (Co-Chairman
Emeritus) ហើយឯកឧត្តមបណ្ឌិតសភាចារ្យ សុខ អាន ឧបនាយករដ្ឋមន្រ្តី
រដ្ឋមន្រ្តីទទួលបន្ទុកទីស្តីការគណៈរដ្ឋមន្រ្តី គឺជាអនុប្រធានជាន់ខ្ពស់។
«គំរូកម្ពុជា»
ដើម្បីសន្តិភាវូបនីយកម្ម និងដំណោះស្រាយជម្លោះផ្ទៃក្នុងមានលក្ខណៈ
ពិសេសជាក់លាក់ប្រាំមួយចំនុចដូចតទៅ៖
១.
សន្តិភាពមួយដែលសម្របសម្រួលដោយអង្គការសហប្រជាជាតិ
២.
ការបោះឆ្នោតដោយសេរី ក្រោយពីមានបទឈប់បាញ់គ្នា
៣.
សមាហរណកម្មភាគីជម្លោះទាំងបួន ទៅជាកងកម្លាំងប្រដាប់អាវុធរួមជាតិមួយ
៤.
ការផ្សះផ្សាជាតិដោយមានការបង្កើតរដ្ឋាភិបាលចម្រុះ
(ដែលមាននាយករដ្ឋមន្ត្រីពីរ)
៥.
ការអនុវត្តនីតិរដ្ឋជាបណ្តើរៗតាមដំណាក់កាល ដោយមានការបង្កើតឡើងនូវអង្គ
ជំនុំជម្រះវិសាមញ្ញក្នុងតុលាការកម្ពុជា (ECCC)
ដើម្បីកាត់ទោសឧក្រិដ្ឋកម្មដែលប្រព្រឹត្ត
ដោយមេដឹកនាំកំពូលបំផុតនៃរបបប្រល័យពូជសាសន៍កម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ។
៦.
ការសម្រេចបាននូវសន្តិភាព ស្ថិរភាពជាយូរអង្វែង និងភាពជាអ្នកជិតខាងល្អជាមួយ
នឹងប្រទេសដទៃ។
ក្នុងចំណោមលក្ខណៈពិសេសខាងលើនេះ គេអាចទទួលបានមេរៀនជាច្រើនគឺ៖
១.
ការផ្លាស់ប្តូរផ្នត់គំនិតពី «អ្នកឈ្នះស៊ីដាច់តែម្នាក់ឯង» ទៅជា
«នាំគ្នាធ្វើការជាមួយគ្នា»
២.
ការទទួលស្គាល់ និងគោរពដល់ភាគីពាក់ព័ន្ធទាំងអស់
៣.
តួនាទីដ៏សកម្មរបស់សហគមន៍អន្តរជាតិ
៤.
ជំនះភាពជូរចត់នៃអតីតកាល ហើយសន្តោសប្រណី និងបំភ្លេចអតីតកាលជូរចត់
ឈឺចាប់ខ្លោចផ្សារ
ឈឺចាប់ខ្លោចផ្សារ
៥.
ភាពច្នៃប្រឌិតនៃភាគីពាក់ព័ន្ធទាំងអស់
៦.
នយោបាយបង្រួបបង្រួមជាតិ
«គំរូកម្ពុជា»
ដែលជាគំរូមួយបង្កើតឡើងក្នុងទ្វីបអាស៊ី បានត្រូវបញ្ជាក់ថាមានប្រសិទ្ធិភាព
យ៉ាងគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ព្យាបាលការឈឺចាប់នៃភាគីជម្លោះ នាំយកសន្តិភាពឲ្យទៅដល់ទាំង
តំបន់ទីក្រុង និងទាំងគ្រប់តំបន់ដាច់ស្រយាលនៅជនបទ ហើយសម្រាប់ធ្វើឱ្យទទួលបាន
សុខដុមរមនា និងវិបុលភាពសេដ្ឋកិច្ចសម្រាប់ទាំងអស់គ្នា។
Subscribe to:
Posts (Atom)