សង្រ្គាមរុំារៃជាងពីរទសវត្សនៅកម្ពុជា
បានបន្សល់ទុកនូវប្រវត្ដិសោកនាដកម្ម ការបាត់ បង់ជីវិតប្រជាពលរដ្ឋរាប់លាននាក់
ការបែកបាក់គ្រួសារដែលធ្វើឲ្យខ្មែរចងចាំ និងមិនអាចបំភ្លេចបាននូវព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏យ៉ង់ឃ្នងនេះ។
ប៉ុន្ដែទន្ទឹមនឹងការឈឺចាប់នេះ ក៏បានជំរុញឲ្យប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរ និងអ្នកដឹកនាំ
បានខិតខំប្រឹងប្រែងក្នុងការដឹកនាំប្រទេស និងការបើកចំហរបេះដូងដើម្បីរួបរួមផ្សះផ្សារជាតិ
និងឯកភាពជាតិ។
បន្ទាប់ពីរបបប្រល័យពូជសាសន៍ខ្មែរក្រហម ត្រូវបានផ្ដួលរលំដោយរណសិរ្សរំដោះជាតិកម្ពុជា
ក្រោមការដឹកនាំរបស់ សម្ដេចទាំងបី គឺសម្ដេច ជា ស៊ីម សម្ដេច ហេង សំរិន និង សម្ដេច
ហ៊ុន សែន ប្រទេសកម្ពុជាត្រូវបានស្ដារឡើងវិញ ក្រោមការដឹកនាំរបស់គណបក្សប្រជាជនកម្ពុជា
តែទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ក៏កម្ពុជាបានប្រឈរមុខជាថ្មីម្ដងទៀត គឺសង្រ្គាមរវាងខ្មែរគ្នាឯង
ម្ខាងនៅក្នុងប្រទេស និងម្ខាងទៀតនៅក្រៅប្រទេស។
នៅខាងក្រៅប្រទេស ជាកម្លាំងនយោបាយ និងយោធាដែលបង្កអស្ថេរភាព
បន្ទាប់ពីរបបខ្មែរក្រហម។
ដោយឃើញនូវភាពគ្រោះថ្នាក់ដ៏ធំធេងដល់ប្រទេសជាតិ
និងការប៉ះពាល់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដល់សុខមាលភាពប្រជាពលរដ្ឋ សម្ដេច ហ៊ុន សែន
បានចាប់ផ្ដើមជួបប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយសម្ដេចឪ (ព្រះបរមរតនកោដ្ឋិ) គឺកាលដែលព្រះអង្គនៅមានព្រះជន្មគង់នៅទីក្រុងប៉ារីស
(ប្រទេសបារំាង)។ ការចរចាក៏ចាប់ផ្ដើមឡើងពីឆ្នាំ១៩៨៧ រហូតដល់ឆ្នាំ១៩៩១ ក្នុងនោះមានការចូលរួមយ៉ាងសកម្មបំផុតពីមហាអំណាចទាំងប្រាំរួមមាន
ប្រទេសចិន សហភាពសូវៀត បារំាង ចក្រភពអង់គ្លេស និងសហរដ្ឋអាមេរិក។ ការចូលរួមនេះ ក៏បានលេចឡើងនូវការប្រទាញប្រទង់គ្នា
រវាងប៉ូលពីរ៖ សហភាពសូវៀត (គាំទ្ររដ្ឋាភិបាលក្នុងប្រទេស)
រីឯមហាអំណាចបួនទៀត (គាំទ្រចលនាតស៊ូក្រៅប្រទេស) រួមមាន៖ រណសិរ្សរំដោះប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរ
(គាំទ្រសាធារណរដ្ឋ) ហ៊្វុនស៊ិនប៉ិច (គាំទ្ររាជានិយម) និងកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ
(គាំទ្រខ្មែរក្រហម) ។
នៅទីបញ្ចប់ក្រោមការសម្របសម្រួលពីអគ្គលេខាធិការអង្គការសហប្រជាជាតិ
ក៏មានការចុះហត្ថលេខាលើកិច្ចព្រមព្រៀងទីក្រុងប៉ារីស ដើម្បីបញ្ចប់ជម្លោះរវាងខ្មែរនិងខ្មែរ។
ក្នុងនោះមានប្រទេសចំនួន១៨ ដែលបានចុះកិច្ចព្រមព្រៀងធ្វើជាសក្ខីកម្ម ហើយបានប្ដេជ្ញាជួយជ្រោមជ្រែងកម្ពុជាឲ្យមានសន្ដិភាពពេញលេញ
និងស្ដារប្រទេសឡើងវិញ។ ក្នុងចំណោមប្រទេសទាំង១៨ រួមមានមហាអំណាចទាំងប្រាំ
ប្រទេសទាំង៨ របស់អាស៊ាន (លើកលែងតែប្រទេសភូមា) ព្រមទាំងប្រទេសអ្នកមានបួនទៀត
គឺប្រទេសអូស្រ្ដាលី ជប៉ុន កាណាដា និងឥណ្ឌា និងប្រទេសមិនចូលបក្សសម្ព័ន្ធ គឺប្រទេសអតីតយូហ្គោស្លាវី
។
កិច្ចព្រមព្រៀងមានបីចំណុចធំៗ គឺទី១
ការបញ្ចប់នូវជម្លោះរវាងខ្មែរនិងខ្មែរ ទី២ ការរក្សាការពារនូវអធិបតេយ្យ បូរណភាពទឹកដី និងទី៣ ការស្ដារប្រទេសឡើងវិញ។ បន្ទាប់មកនៅឆ្នាំ១៩៩៣
កម្ពុជាបានរៀបចំការបោះឆ្នោតសកលមួយដើម្បីរៀបចំរដ្ឋធម្មនុញ្ញ ជ្រើសតាំងសភាតំណាងរាស្រ្ដ
និងរៀបចំរដ្ឋាភិបាល។ ចាប់ពីពេលនោះមក បូរណភាពទឹកដី ក៏ត្រូវបានថែរក្សា ការអភិវឌ្ឍប្រទេសជាតិ
តាមរយៈការធានាផ្ដល់ជំនួយពីប្រទេសអ្នកមានជាបន្ដបន្ទាប់ជារៀងរាល់ឆ្នាំ
សិទ្ធិសេរីភាពក៏បានរីកធំធាត់ជាបណ្ដើរៗ។ តែអ្វីដែលមិនទាន់បញ្ចប់នោះ គឺសង្រ្គាម
និងជម្លោះនៅតែមានបន្ដរវាងរដ្ឋាភិបាលស្របច្បាប់ និងក្រុមអង្គការចាត់តាំងយោធារបស់ខ្មែរក្រហម។
សង្រ្គាម និងការបាត់បង់ជីវិតរបស់ប្រជាជនខ្មែរនៅតែបន្ដ ដែលជាកត្ដាមួយដ៏ធំបង្អស់នៃអស្ថេរភាពប្រទេសកម្ពុជា
ចាប់តាំងពីការចុះកិច្ចព្រមព្រៀងនៅទីក្រុងប៉ារីសថ្ងៃទី ២៣ តុលា ១៩៩១ ។
អស្ថេរភាពនេះបានប្រទាញប្រទង់
និងពន្យឺតដល់ការអភិវឌ្ឍកម្ពុជា និងការផ្ដល់សុខមាលភាពដល់ប្រជាពលរដ្ឋ។ល។ ដោយសារតែភាពឈ្វេងយល់ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់មគ្គុទេសដ៏ឆ្នើម
និងទឹកចិត្ដផ្សះផ្សារ និងឯកភាពជាតិរបស់សម្ដេច ហ៊ុន សែន បានធ្វើការចរចាជាមួយក្រុមខ្មែរក្រហម
ដែលមិនទទួលស្គាល់នូវអណត្ដិរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ និងការមិនទទួលស្គាល់កិច្ចព្រមព្រៀងទីក្រុងប៉ារីស
ហើយរហូតឈានដល់ការកម្ទេចអង្គការចាត់តាំងនយោបាយ និងយោធារបស់ខ្មែរក្រហមជាស្ថាពរ
និងដោយសុវត្ថិភាព។
ការបំបាត់ចោលទាំងស្រុងនូវកម្លាំងដែលមានតែមួយគត់របស់ខ្មែរក្រហមនេះ
បានទាញក្រុមខ្មែរក្រហមឲ្យមកចូលរួមក្នុងសង្គមធំរបស់ខ្មែរ គឺជានយោបាយឈ្នះ-ឈ្នះ
របស់សម្ដេច ហ៊ុន សែន ។ ខ្មែរក្រហមបានសម្រេចចិត្ដចូលរួមរស់ក្នុងមហាគ្រួសារតែមួយរបស់កម្ពុជានេះ
គឺជាកត្ដាចម្បងញ៉ាំងឲ្យមានសន្ដិភាព និងស្ថេរភាពដល់កម្ពុជា។ សន្ដិភាពពិតប្រាកដ គឺនៅឆ្នាំ១៩៩៨
ដែលជាកត្ដាចម្បងបង្អស់ក្នុងការផ្ដល់លទ្ធភាពដល់រដ្ឋាភិបាល ក្នុងការលើកស្តួយជីវភាពរបស់ប្រជាពលរដ្ឋ
ព្រមទាំងធ្វើឲ្យកំណើនសេដ្ឋកិច្ចមានសន្ទុះយ៉ាងលឿនខ្ពស់ជាងគេនៅក្នុងតំបន់អាស៊ី
ហើយបានលើកស្ទួយកិត្យានុភាពរបស់កម្ពុជាដែលធ្លាប់ជាប្រទេសមួយ ត្រូវបានគេមើលងាយមើលថោកដោយសារសង្រ្គាមរ៉ាំរៃ
ការកាប់សម្លាប់គ្នាឯង និងកង្វះការឯកភាពជាតិនោះ ។
ដូច្នេះ ការឧបត្ថមជ្រោមជ្រែងពីសហគមន៍អន្ដរជាតិ
និងនយោបាយឈ្នះ-ឈ្នះត្រូវបានដើរទន្ទឹមគ្នា។
