ដូចដែលបានកត់សម្គាល់ក្នុងអត្ថបទពីរកន្លងទៅ
របាយការណ៍របស់ «សម្ព័ន្ធកំណែទម្រង់
ការបោះ ឆ្នោត» ដែលហៅកាត់ថា "ERA" ដែលបានចេញផ្សាយនៅដើមខែធ្នូនោះ មានគោលបំណងបង្កាច់បង្ខូចការបោះឆ្នោតសកល ថ្ងៃទី ២៨ ខែ កក្កដា នៅកម្ពុជា។ អត្ថបទទី១ បានបង្ហាញថា ERA ត្រូវបានគ្រប់គ្រង និងផ្តល់មូលនិធិដោយទីភ្នាក់ងាររដ្ឋាភិបាលអាមេរិកមួយ ដែលមានប្រវត្តិផ្ទុយនឹងគោលការណ៍ប្រជាធិបតេយ្យយ៉ាងខ្លាំង។ អត្ថបទទី ២ បានបង្ហាញឲ្យឃើញថា ការអះអាងរបស់ ERA ដែលថាភាពមិនត្រឹមត្រូវ ដោយចេតនានៅក្នុងការរៀបចំចែកអាសនៈនៅតាមខេត្តនោះ
មិនមែនជាការពិតទេ។
យើងនឹងពិនិត្យអត្ថបទនេះ អំពីអំណះអំណាងរបស់
ERA ដែលថា មានអ្វីមួយដែលត្រូវបានគេរៀប ចំបន្លំទុកជាមុន ឬមិនត្រឹមត្រូវនៅក្នុងដំណើរការនៃប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតជ្រើសតាំងបែបតំណាងសមាមាត្រ។
របាយការណ៍អះអាងថា៖ «ការជ្រើសតាំងតំណាងបែបសមាមាត្របង្កប់ន័យថា
ចំនួនអាសនៈដែល ត្រូវបានបែងចែកទៅឲ្យគណបក្សមួយ
គួរតែជាសមាមាត្រទៅនឹងចំនួនសម្លេងឆ្នោតដែលគណបក្សនោះ បាន ទទួល។
ប៉ុន្តែ ចំណែកនៃអាសនៈដែលគណបក្សប្រជាជនបានទទួលក្រោយការបោះឆ្នោតឆ្នាំ២០១៣
គឺខ្ពស់ ជាងចំណែកនៃសម្លេងឆ្នោតរបស់គណបក្សនេះ
ភាគច្រើនដោយសារតែមណ្ឌលបោះឆ្នោត ដែលមានតែមួយ អាសនៈនៅក្នុងខេត្តប្រាំបួន (ដែលក្នុងខេត្តទាំងនេះគណបក្សប្រជាជនឈ្នះទាំងអស់) » ។
ដូចដែលបានបង្ហាញក្នុងអត្ថបទមុន
ប្រសិនបើមានអ្វីមិនត្រឹមត្រូវជាមួយនឹងប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតបច្ចុប្បន្ន ដូចមានមកហើយនោះ
ERA គួរតែតវ៉ាទៅអង្គការសហប្រជាជាតិ៖ គឺ UNTAC មិនមែនគណបក្សប្រជាជនទេ ដែលបង្កើតប្រព័ន្ធនេះ។ ខណៈពេលដែលប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតបែបបទខុសៗគ្នានៅប្រទេសមួយចំនួនប្រព័ន្ធ
ដែលកំណត់ដោយ UNTAC ក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ក៏ពុំខុសគ្នាពីប្រព័ន្ធជ្រើសតាំងតំណាងបែបសមាមាត្រ ទៅនឹងបណ្តាប្រទេសផ្សេងទៀតក្នុងពិភពលោកនោះដែរ។
ធ្វើសង្គ្រាមជាមួយលេខនព្វន្ដ
ប៉ុន្តែ «ការជ្រើសតាំងតំណាងបែបសមាមាត្រ»
មិនដែលមានន័យ ហើយក៏មិនអាចមានន័យជាក់លាក់ថាចំនួនសម្លេងឆ្នោតទទួលបាន ត្រូវឆ្លើយតបទៅនឹងចំនួនតំណាងនៃគណបក្សនីមួយៗ
ហើយជាងនេះ ទៅទៀតនោះ ក្នុងមណ្ឌលបោះឆ្នោតនីមួយៗ។ ទោះបីជាមានតិចតួចក៏ដោយ
តើវាមានន័យថា ការឆ្លើយឆ្លងនេះ ត្រូវតែរៀបចំឲ្យដំណើរការល្អនៅគ្រប់មណ្ឌលនីមួយៗ
នៅពេលប្រជាជនរាប់រយពាន់នាក់បោះឆ្នោតឱ្យ តំណាង៥រូប
ឬ ៦រូប ឬ ៨រូប នោះគឺ រិតតែមិនមានលទ្ធភាពលើសពីសមាមាត្រប្រហាក់ប្រហែលនៃបេក្ខជនដែលបានជាប់ឆ្នោត
និងសម្លេងទទួលបាននោះទេ។
ខេត្តមួយដែលមានចំនួនអ្នកតំណាងតិច
ហាក់រិតតែធ្វើឲ្យមានអយុត្តិធម៌ក្នុងការជ្រើសតំណាងស្ទើរតែ ជៀសមិនផុតទេ។
ខេត្តដែលមានសមាជិកសភាតែម្នាក់ មិនផ្តល់តំណាងទៅអ្នកបោះឆ្នោតសម្រាប់គណបក្ស ណាមួយទេ
ប៉ុន្តែសម្រាប់តែគណបក្សដែលទទួលបានសម្លេងច្រើនជាងគេប៉ុណ្ណោះ ដែលនេះជាអ្វីគួរតែ
ច្បាស់លាស់ ទោះជាចំពោះប្រជាជនដែលវង្វេងវង្វាន់ដោយបុរេវិនិច្ឆ័យលំអៀងក៏ដោយ។ ខេត្តមួយដែលមាន
តំណាងពីររូប នឹងមានសមាមាត្រខ្ពស់ ប្រសិនបើគណបក្សធំពីរទទួលបានសម្លេងភាគច្រើនដែលប្រហាក់
ប្រហែលគ្នា ប៉ុន្តែបើមានគណបក្សបីដែលមានចំនួនសម្លេងស្ទើរតែដូចគ្នានោះ
គណបក្សមួយក្នុងចំណោម នោះ អាចនឹងត្រូវបានរងនូវភាពអយុត្តិធម៌។
ម្យ៉ាងទៀត ប្រសិនបើគណបក្សធំពីរទទួលបានសម្លេងភាគច្រើន ៧៥% ទល់នឹង ២៥% លទ្ធផល នៅក្នុងខេត្តនោះ គឺត្រូវតែអយុត្តិធម៌ចំពោះគណបក្សមួយក្នុងចំណោមនោះ។ ជាទូទៅទ្រឹស្ដីជ្រើសតាំងតំណាងបែបសមាមាត្រនៅក្នុងមណ្ឌលបោះឆ្នោតណាមួយ
គឺរិតតែមិនមានភាពសមាមាត្រនៅពេលដែលចំនួនតំណាងដែលត្រូវបានជាប់ឆ្នោតនោះកាន់តែតិច។
ដូចដែល ERA ទទួលស្គាល់ គណបក្សប្រជាជនធ្វើបានល្អជាងតាមសមាមាត្រ ពីព្រោះគណបក្ស នេះបានឈ្នះក្នុងខេត្តទាំងអស់ដែលមានតំណាងរាស្ដ្រតែមួយអាសនៈ។
ដូច្នេះ ប្រសិនបើ CNRP មានអារម្មណ៍ ថា ខ្លួនបានទទួលអាសនៈតិចជាងខ្លួនសមនឹងទទួលនោះ ប្រហែលខ្លួនគួរលះបង់កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងថែមទៀត ដើម្បីឈ្នះការគាំទ្រនៅតំបន់ជនបទ និងតំបន់ដែលមានចំនួនប្រជាជនតិច។
វាជាការពិតដែលថា ដោយសារតែការគណនាតាមគណិតវិទ្យានោះ
គណបក្សប្រជាជនបានឈ្នះ ៥៥,២៨% នៃចំនួនអាសនៈសរុប ឬ៤៨,៨៣%នៃសម្លេងឆ្នោត។ លទ្ធផលបែបនេះ គឺមិនចម្លែកនៅក្នុង ប្រទេសដទៃទៀតនោះទេ។
ក្នុងឆ្នាំ២០០០ George W. Bush បានត្រូវជាប់ឆ្នោតជាប្រធានាធិបតីដោយ មិនត្រឹមតែទទួលបានចំនួនភាគតិចនៃសន្លឹកឆ្នោតទាំងអស់ប៉ុណ្ណោះទេ (៤៧,៩%) ប៉ុន្តែ ថែមទាំងជាមួយនឹងចំនួនឆ្នោតកន្លះលានតិចជាងគូប្រជែងគណបក្សប្រជាធិតេយ្យទៀតផង។ ហើយអ្វីដែលរបាយការណ៍ របស់ ERA មិនបានប្រាប់ទៅអ្នកអានរបស់ខ្លួនគឺថា CNRP ក៏បានឈ្នះចំណែក នៃអាសនៈខ្ពស់ជាងបន្តិចលើ ចំណែកនៃសម្លេងឆ្នោតរបស់គណបក្ស ដែលទទួលបាន ៤៤,៤៦%នៃសម្លេង ឆ្នោតទូទាំងប្រទេស ហើយ ទទួលបាន ៤៤,៧២% នៃអាសនៈរដ្ឋសភា។
តើវាអាចទៅរួចរបៀបណាសម្រាប់គណបក្សប្រជាជន
និង CNRP ដែលទទួលបានអាសនៈច្រើន ជាងបើប្រៀបធៀបនឹងសម្លេងឆ្នោត? លទ្ធផលដូចនេះ គឺស្ទើរតែចៀសមិនផុតនោះទេ ប្រសិនបើមាន គណបក្សមួយ ឬពីរដែលប្រកួតប្រជែងមិនបានទទួលសម្លេងឆ្នោតគ្រប់គ្រាន់។ នៅក្នុងការបោះឆ្នោតសកល នៅកម្ពុជាថ្មីៗនេះ មានគណបក្សបែបនេះចំនួនប្រាំមួយ។
គណបក្សទាំងប្រាំមួយនោះ
បានទទួលសម្លេងឆ្នោតសរុប ៤៥០.០០០ សម្លេង ប្រហែលជាចំនួន ៦,៨%ទូទាំងប្រទេស។ ការពិត ដែលថាគណបក្សទាំងនេះពុំបានទទួលអាសនៈ គឺមិនត្រឹមត្រូវនោះទេ៖
ពួក គេមិនមែនជាកម្លាំងនយោបាយតែមួយ ប៉ុន្តែប្រឹងប្រែងដើម្បីគោលនយោបាយផ្សេងៗគ្នា។
ប៉ុន្តែ វាមានន័យ ថា គណបក្សប្រជាជន និង CNRP ដែលមានសម្លេងរួមគ្នា ៩៣,២% នៃសម្លេងទាំងអស់ នឹងទទួលបាន ១០០%អាសនៈទាំងអស់។
ស្ថានភាពនេះមិនមែនគណបក្សប្រជាជន ឬ UNTAC
ជាអ្នកបង្កើតនោះទេ។ វាគឺកើត ចេញពីលេខនព្វន្ដ ដែលជាធម្មតាមានអព្យាក្រឹតភាពផ្នែកនយោបាយ៖
នៅក្នុងការបោះឆ្នោត ជ្រើសតាំងតំណាងបែបសមាមាត្រ ខណៈពេលដែលមានសម្លេងឆ្នោតសរុបច្រើននៃគណបក្សដែលមិនឈ្នះអាសនៈ
យ៉ាងហោច ណាស់ គណបក្សឯទៀត ដែលបានទទួលអាសនៈ គឺលើសពីភាពសមាមាត្រដែលទទួលបានអាសនៈ។
ប្រសិនបើប្រព័ន្ធនេះសមហេតុផលត្រឹមត្រូវ គណបក្សដែលឈ្នះសម្លេងច្រើនជាងគេនោះនឹងមានអាសនៈលើសយ៉ាងហោចណាស់ក៏ច្រើនស្មើនឹងគូប្រកួតប្រជែងរបស់ខ្លួនដែរ
ពីព្រោះបើមិនដូច្នេះទេ ចំនួនអាសនៈបន្ថែម អាចនឹងឱ្យគណបក្សដែលមានសម្លេងភាគច្រើនទីពីរទទួលបានអាសនៈភាគច្រើន។
មណ្ឌលបោះឆ្នោតពហុអាសនៈ
អ្នកសរសេររបាយការណ៍នេះ
ហាក់ដូចជាមិនចេះហត់នឿយក្នុងការជះកំហុសមកលើគណបក្សប្រជាជនចំពោះច្បាប់នៃគណិតវិទ្យា។
ឧទាហរណ៍ ផ្នែកដកស្រង់ខាងលើ ត្រូវបានបន្តភ្លាមៗដោយ៖ «មណ្ឌលបោះឆ្នោតដែលមានអាសនៈច្រើន
បានឃើញលទ្ធផលមិនស្មើគ្នា។ ក្នុងខេត្តសៀមរាប ឧទាហរណ៍ គណបក្សប្រជាជនបានឈ្នះ ៤៩,៩%នៃ សម្លេង ប៉ុន្តែបានទទួល ៦៧% នៃអាសនៈ។ ក្នុងខេត្ត១១
ចំណែក អាសនៈរបស់ CNRP មានចំនួនតិចជាងចំនួនសម្លេងឆ្នោតដែលគេបានទទួលយ៉ាងខ្លាំង»។
នៅពេលគេពិនិត្យលំអិត
វាមិនមែនជារឿងភ្ញាក់ផ្អើលនោះទេ។ ពិតណាស់ នៅក្នុងខេត្ត៩ ដែលមានអាសនៈតែមួយ ដែល CNRP ចាញ់។ សម្រាប់ខេត្តសៀមរាប គឺបោះឆ្នោតជ្រើសរើសតំណាងរាស្ដ្រ៦រូប។ តួលេខបោះឆ្នោតបង្ហាញឲ្យឃើញថា
គណបក្សប្រជាជនបានទទួល ៣អាសនៈ ហើយ CNRP ទទួលបាន២ ដូច្នេះការមិនយល់ស្របរបស់របាយការណ៍នេះ គឺចំពោះតែអាសនៈចុងក្រោយប៉ុណ្ណោះ។ រូបមន្តស្របច្បាប់ បានផ្តល់អាសនៈនោះទៅឱ្យគណបក្សប្រជាជន
មានន័យថាគណបក្សនេះ បានសម្លេង ៦៧% (៤នៃ៦អាសនៈ) នៃចំនួនអាសនៈសរុបរបស់ខេត្តនេះ។ ប្រសិនបើ ERA គាំទ្រប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតផ្សេងទៀត ជាជាងការព្យាយាមមួលបង្កាច់គណបក្សប្រជាជននោះ ERA ប្រាកដជាបានបន្ថែមឧទាហរណ៍ដទៃៗទៀត ដូចជាខេត្តស្វាយរៀង CNRP បានឈ្នះ៣៣,៦% នៃសម្លេងឆ្នោត ប៉ុន្តែបានទទួល៤០%នៃអាសនៈ។ ដូច្នេះប្រសិនបើអាសនៈទី៦ នៃខេត្តសៀមរាប បានត្រូវផ្តល់ទៅឱ្យ CNRP នោះ CNRP ប្រាកដជាបានទទួល ៥០% នៃអាសនៈជាមួយ នឹងសម្លេងឆ្នោតដែលខ្លួនទទួលបានតែ ៣៦% ប៉ុណ្ណោះ។
លើសពីនេះទៀត
គេប៉ុនប៉ងយ៉ាងច្បាស់ដើម្បីបំភាន់អ្នកអានក្នុងរបាយការណ៍ ERA ដែលថា «គណបក្ស ប្រជាជនបានឈ្នះ
៤៩,៩%នៃសម្លេងឆ្នោត» ក្នុងខេត្តសៀមរាប។ រីឯអ្នកបោះឆ្នោតជាង ១៣% ក្នុងខេត្ត
សៀមរាប បានបោះឆ្នោតឲ្យគណបក្សតូចៗ។ គេចង់មានន័យថាCNRP គួរបានទទួលអាសនៈពាក់កណ្តាល នៃខេត្តសៀមរាប ប្រសិនបើសម្លេងឆ្នោតនៃគណបក្សតូចៗទាំងអស់នោះ ត្រូវបានផ្តល់ទៅឱ្យ CNRP។
ដើម្បីវិនិច្ឆ័យឲ្យបានសុចរិតនូវរឿងប្រព័ន្ធសមាមាត្រក្នុងខេត្តសៀមរាប
គេគួរប្រៀបធៀបសម្លេង ឆ្នោតនៃគណបក្សធំពីរផ្គូរផ្គងនឹងគ្នា
មិនត្រូវប្រៀបធៀបសម្លេងឆ្នោតនៃគណបក្សធំជាងគេទៅនឹងសម្លេង ឆ្នោតសរុបនោះទេ។
ក្នុងចំណោមសម្លេងឆ្នោត ក្នុងខេត្តសៀមរាបដែលមិនបោះឱ្យគណបក្សតូចៗទាំងប្រាំ មួយ
ចំនួន ៥៧,៩% ត្រូវបានឈ្នះ ដោយគណបក្សប្រជាជន ហើយ៤២,១% ដោយ CNRP។ ដូចនេះ ៤ ទល់នឹង ២ យុត្តិធម៌ណាស់ជាជាង
៣ ទល់នឹង ៣។
យើងបានរៀបរាប់បញ្ហារបស់ខេត្ត១០នៃខេត្ត
ដែល
ERA បានតវ៉ា។ រីឯខេត្តទី១១ គឺខេត្តក្រចេះ
ដែល CNRP
បានតវ៉ាជាញឹកញាប់ ហើយបានលើកក្នុងរបាយការណ៍ ERA ថាជាខេត្តមួយដែលសម្លេងឆ្នោត របស់ CNRP
ក្នុងមួយតំណាងដែលជាប់ឆ្នោត មានកម្រិតខ្ពស់។ ប៉ុន្តែជាថ្មីម្តងទៀត
អ្វីៗមិនដូច ERA បានលើកឡើងនោះទេ។
ខេត្តក្រចេះបោះឆ្នោតជ្រើសរើសតំណាងបីរូប។
សម្លេងឆ្នោតដែលបានបោះឲ្យគណបក្សតូចៗ
៥ ដែលមានបេក្ខជននៅក្នុងខេត្តក្រចេះ សរុបមានចំនួនតិចជាង ៧% ដូច្នេះមិនមានឱកាសសម្រាប់គណបក្ស
ណាមួយក្នុងចំណោមគណបក្សទាំងនោះទទួលបានអាសនៈទេ។ ដូច្នេះ រវាងគណបក្សប្រជាជន និងCNRP លទ្ធផលត្រូវតែ ៣-0 ប្រសិនបើសម្លេងឆ្នោតច្រើនលើសលប់សម្រាប់ គណបក្សមួយណាក៏ដោយ ឬក៏ ២-១ ដូចអ្វីដែលបានកើតឡើង។ លទ្ធផល គឺនៅតែ២-១ ទោះបើគណបក្សឈ្នះ មានសម្លេងឆ្នោតលើសគណបក្សមួយទៀតតែមួយសម្លេងក៏ដោយ។ នេះមិនមែនជាកំហុសរបស់គណបក្សប្រជាជន ឬUNTAC នោះទេ ប៉ុន្តែជាកំហុសនៃលេខនព្វន្ដ និងការពិតដែលថា សមាជិកនៃរដ្ឋសភាម្នាក់ៗមិនអាចត្រូវបំបែកជាចំណែកបានទេ។ ដោយហេតុថា ខេត្តក្រចេះ
ការខុសគ្នានៃសម្លេងឆ្នោត គឺមានលើសពីមួយសម្លេងឆ្ងាយណាស់៖ គណបក្សប្រជាជនបានឈ្នះ CNRP ជាង ១០.០០០សម្លេង។ ទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយក៏ ERA ចង់ឱ្យយើងជឿថា ច្បាស់ជាមានអ្វីខុសច្បាប់ហើយ ព្រោះគណបក្សប្រជាជនទទួលបាន២អាសនៈហើយ CNRP ទទួលបាន តែមួយអាសនៈប៉ុណ្ណោះ។
ជាការពិតណាស់ ប្រសិនបើគេប្រៀបធៀបសម្លេងឆ្នោតដែលបានជ្រើសរើសតំណាងគណបក្ស
ប្រជាជនក្នុងខេត្តក្រចេះជាមួយនឹងចំនួនដែលបានជ្រើសរើសតំណាង CNRP នោះ មានភាពខុសគ្នាច្បាស់ ណាស់។
អ្វីដែលរបាយការណ៍មិនបានប្រាប់អ្នកអានគឺថា របៀបបែងចែក អាសនៈណាមួយផ្សេងទៀត
នឹងអាចឱ្យភាពខុសគ្នានោះកាន់តែអាក្រក់ខ្លាំងទៅទៀត។
លទ្ធផលចែកមិនស្មើគ្នា
«ក្នុងរបាយការណ៍បញ្ជាក់ថា «មធ្យោបាយងាយស្រួលដើម្បីបង្ហាញលទ្ធផលដែលចែកមិនស្មើគ្នា
សម្រាប់គណបក្សនានាក្នុងការបោះឆ្នោត
គឺចែកសម្លេងសរុបរបស់គណបក្សនីមួយៗទទួលបានជាមួយចំនួន អាសនៈ។ ការលើកបែបនេះ គឺពិតជាត្រូវតែម្នាក់ឯងហើយ
ប៉ុន្តែជាការកុហកពិភពលោកយ៉ាងពិតប្រាកដ៖ គឺបង្ហាញពីលទ្ធផលចែកមិនស្មើគ្នា នៅពេលដែលការពិតបង្ហាញច្បាស់ថា
លទ្ធផលបោះឆ្នោត គឺនឹងតែងតែ ចែកមិនស្មើគ្នា»។
បន្ទាប់មក របាយការណ៍បានបង្ហាញតារាងមួយដែលបង្ហាញចំនួនសម្លេងឆ្នោតដែលតំណាងក្នុងខេត្ត
នីមួយៗទទួលបាន។ ការពិតគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំងណាស់! ទាំងនេះសុទ្ធតែចែក
«មិនស្មើគ្នា»។ ច្បាប់លេខនព្វន្ដ មានយុត្តិធម៌ក្នុងប្រទេសកម្ពុជាក៏ដូចនៅក្នុងប្រទេសដទៃទៀតក្នុងពិភពលោកដែរ។ អ្វីដែលតារាងនោះមិន បានបង្ហាញគឺ
គ្មានអ្វីៗជាប្រព័ន្ធទាំងអស់ អំពីភាពចែកមិនស្មើគ្នានេះទេ។ តាមពិត
ក្នុងខេត្ត១៥ ដែលមាន ច្រើនជាងមួយអាសនៈ មាន៨ខេត្តដែល ជ្រើសតាំងតំណាងមួយរូបៗ ខាងគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជាបានទទួលសម្លេងច្រើនជាងគណបក្សសង្រ្គោះជាតិ។ រីឯខេត្ត៧ទៀតវិញ
គឺត្រឹមត្រូវហើយ គឺលទ្ធផលវាផ្ទុយមែន។
នៅពេលដែលអ្នកបោះឆ្នោតខ្លះក្នុងខេត្តមួយ
អាចមានអារម្មណ៍ថា មានអ្វីមិនត្រឹមត្រូវ ប្រសិនបើ
គណបក្សដែលពួកគេបោះឆ្នោតឱ្យបានទទួលតំណាងតែ ៥០% ក្នុងខណៈដែលគេទទួល បានការយល់ព្រម
៥៤% ពួកគេចាំបាច់ត្រូវចាំថា ស្ថានភាពអាចផ្ទុយវិញនៅក្នុងខេត្តជាប់គ្នា។ គន្លឹះដែលគួរឲ្យទុកចិត្តបានមានតែមួយគត់
ចំពោះថាតើប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតមួយដំណើរការបានត្រឹមត្រូវ គឺថាតើគណបក្ស
ដែលឈ្នះសម្លេង ច្រើនជាងគេឈ្នះអាសនៈច្រើនជាងគេឬទេ។ មិនទាន់មាននរណាម្នាក់ហ៊ានបញ្ចេញការអះអាង
នឹងគួរឱ្យជឿ បានថា គណបក្សប្រជាជនមិនបានទទួលសម្លេង ៣០០.០០០ ច្រើនជាង CNRP នៅថ្ងៃទី២៨ ខែកក្កដា នៅឡើយ។
By Allen
Myers