សង្គមកម្ពុជាធ្លាប់បានទទួលរងនូវព្យុះវិនាសកម្មដ៏ខ្លោចផ្សារ
និងគួឲ្យរន្ធត់តក់ស្លុតនៅចន្លោះឆ្នាំ១៩៧៥
ដល់ ឆ្នាំ១៩៧៩។ ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដោយសារទឹកចិត្តស្នេហាជាតិដ៏ស្រួចស្រាល់
បានជំរុញឲ្យវីរៈបុរសរបស់កម្ពុជាដ៏អង់អាចក្លាហាន គឺសម្តេចតេជោ ហ៊ុន សែន ហ៊ានបូជា
និងពលីគ្រប់បែបយ៉ាងដើម្បីតស៊ូប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងព្យុះដ៏កំណាចនេះ ដើម្បីរំដោះជាតិ
និងប្រជាជនដែលជាទីស្រលាញ់ និងទទួលបានជ័យជំនះនៅថ្ងៃទី៧ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៩។
ដូច្នេះ ព្យុះដ៏កំណាចនោះត្រូវបានរសាត់ចេញពីទឹកដីសុវណ្ណភូមិដែលធ្លាប់មានប្រជាប្រិយភាពនៅលើឆាកអន្តរជាតិមួយនេះ
ដោយបន្សល់ទុកគ្មានអ្វីក្រៅតែពីគំនរផេះ និងកាកសំណល់សង្រ្គាមតែប៉ុណ្ណោះ។
ចាប់តាំងពីពេលនោះមក
ការអភិវឌ្ឍន៍ក៏បានដុះពន្លកឡើងសារជាថ្មីម្តងទៀតដោយចាប់ផ្តើមចេញពីចំនុចសូន្យ។ ទោះបីជាយ៉ាងនេះក្តី រាជរដ្ឋាភិបាលបានថែទាំយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ប្រកបដោយមនសិការ និងការទទួលខុសត្រូវខ្ពស់ចំពោះដំណាំអភិវឌ្ឍន៍នេះ
ដោយការដាក់ជី ស្រោចទឹក និងពូនជ្រុំជាប្រចាំ ពោលគឺរាជរដ្ឋា‑ភិបាលខិតខំពង្រឹងទំនាក់ទំនងអន្តរជាតិដោយបើកចំហរ និងកៀងគរការវិយោគមកលើទឹកដីសុវណ្ណភូមិដ៏សំបូរបែបមួយនេះ។
ជាលទ្ធផល
ការខិតខំប្រឹងប្រែងនេះ មិនធ្វើឲ្យជាតិ និងប្រជាជនរបស់សម្តេចខកចិត្តឡើយ ពោលគឺរាជរដ្ឋាភិបាលដែលមានសម្តេចអគ្គមហាសេនាបតីតេជោ ហ៊ុន សែន ជាប្រមុខដឹកនាំ បានទទួលជោគជ័យយ៉ាងត្រចះត្រចង់ក្នុងការដឹកនាំ
និងអភិវឌ្ឍប្រទេសឲ្យមានការរីកចំរើនយ៉ាងឆាប់រហ័ស ហើយមានលំហូរនៃវិនិយោគិនបរទេសជាច្រើនចូលមកកាន់កម្ពុជា ដែលជាឱកាសដ៏មានតម្លៃសម្រាប់ប្រជាជនកម្ពុជាក្នុងការទទួលបានការងារធ្វើ។
ទោះបីជាយ៉ាងនេះក្តីឱកាសដ៏មានតម្លៃសម្រាប់ប្រជាជនកម្ពុជានេះ
ត្រូវបានអ្នកនយោបាយប្រឆាំង និងអ្នកស្នេហាជាតិដែលមានតែនៅលើបបូរមាត់ ព្យាយាមបំផ្លិចបំផ្លាញតាមរយៈការញុះញង់ឲ្យកម្មករធ្វើបាតុកម្មទាមទារតម្លើងប្រាក់ខែយ៉ាងគំហ៊ុក។
ប៉ុន្តែធាតុពិត ការប្រឆាំងទាំងអស់នោះ គឺជាយុទ្ធសាស្រ្តរកស៊ីរបស់“ក្រុមឈ្មួញនយោបាយទុច្ចរិត” តែប៉ុណ្ណោះ ដែលពួកគេធ្វើឡើងដើម្បីទាញយកផលចំណេញសំខាន់ពីរយ៉ាងគឺ៖
ទី១. ផលចំណេញផ្នែកនយោបាយ៖
ក្រុមឈ្មួញនយោបាយទាំងនោះបានញុះញង់ឲ្យកម្មករធ្វើបាតុកម្មទាមទារតម្លើងប្រាក់ខែ ក្នុងចេតនាបង្វែរបញ្ហានេះទៅជារឿងនយោបាយទៅវិញ។
ក្នុងបញ្ហានយោបាយ ពោលគឺអស់លោកដែលជាឈ្មួញនយោបាយទាំងនោះ បានទៅដឹកនាំក្រុមបាតុករ ហើយបានស្រែកទាមទារឲ្យមានការបោះឆ្នោតឡើងវិញ
ហើយថែមទាំងទាមទារឲ្យសម្តេចនាយករដ្ឋមន្ត្រីចុះចេញពីតំណែងទៀតផង។
ម្យ៉ាងទៀត ក្រុមឈ្មួញនយោបាយទាំងនោះក៏បានទៅអុកឡុកនៅតាមរោងចក្រក្នុងតំបន់សេដ្ឋកិច្ចពិសេស
ថែមទាំងបានបំផ្លិចបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិរបស់រោងចក្រ
និងបានគម្រាមកំហែងឲ្យកម្មករធ្វើបាតុកម្ម ជាពិសេសអស់លោកទាំងនោះក៏បានញុះញង់កម្មករឲ្យធ្វើបាតុកម្មប្រើអំពើហិង្សា
បង្កអសន្តិសុខជាតិ និងធ្វើឲ្យសង្គមបាត់បង់សណ្តាប់ធ្នាប់សាធារណៈ ហើយនិងបានទៅតវ៉ានៅតាមស្ថាប័នជាតិសំខាន់ៗ
ក្នុងចេតនាប៉ុនប៉ងផ្តួលរំលំរដ្ឋាភិបាលស្របច្បាប់ ដែលបានឡើងកាន់អំណាចតាមរយៈការបោះឆ្នោតដោយត្រឹមត្រូវ
និងមានសម្លេងគាំទ្រចំនួន៦៨ អាសនៈនៅក្នុងរដ្ឋសភា។ នេះជាចេតនាទុច្ចរិតយ៉ាងពិតប្រាកដ ពិសេសដែលច្បាប់ព្រហ្មទណ្ឌកម្ពុជាមិនអាចលើកលែងឲ្យបាន ដោយហេតុថា អំពើទាំងអស់នេះត្រូវបានបំពេញគ្រប់លក្ខខណ្ឌនៃធាតុផ្សំបទល្មើសដែលមានស្ថានទម្ងន់ទោសដូចដែលមានចែងនៅក្នុងក្រមព្រហ្មទណ្ឌនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា។
ទី២. ផលចំណេញផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ៖រាល់ពាណិជ្ជករ ឈ្មួញ
ឬអាជីវករក្តី តែងធ្វើជំនួញហើយចង់បានចំណេញ
ដែលនេះជាគោលដៅសំខាន់របស់អ្នកសេដ្ឋកិច្ច។ ជាការពិត នេះមិនមែនជារឿងចៃដន្យទេដែលក្រុមឈ្មួញនយោបាយទាំងនោះ
គឺសុទ្ធសឹងតែជាអ្នកបានទទួលសញ្ញាប័ត្រថ្នាក់បណ្ឌិតផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច ហេតុដូច្នេះ ការធ្វើជំនួញរបស់គេមិនងាយនឹងថ្លោះធ្លោយឡើយ។
មិនថ្លោះធ្លោយនៅត្រង់ថា ពួកគេបានទទួលចំណូលថវិកាតាមរយៈការប្រើពាក្យថា “ មូលនិធិសង្រ្គោះជាតិ ” ហើយទទួលផលចំណេញយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់
ដោយមិនចាំបាច់ប្រើធនធានផ្ទាល់ខ្លួនក្នុងការវិនិយោគទៅលើមុខរបររកស៊ីរបស់ពួកគេឡើយ
ហើយនេះក៏ជាឱកាសសម្រាប់ពួកគេក្នុងការដូរម៉ូតរថយន្តទំនើបៗនិងទាន់សម័យទៅតាមទំនោរសម្ភារៈនិយមរបស់ពួកគេ។ពួកគេក៏មានជីវភាពធូធារទៅតាមចំណូលនោះដែរ។
ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកដែលត្រូវខាតបង់ថវិកានោះ គឺជាសកម្មជនដែលគាំទ្រពួកក្រុមឈ្មួញទាំងនោះតែប៉ុណ្ណោះ។
ដោយហេតុថា សកម្មជនទាំងនោះគ្មានបានទទួលផលប្រយោជន៍អ្វីបន្តិចសោះ។
គួរកត់សំគាល់ថា ប្រទេសកម្ពុជាជាប្រទេសដែលគោរពនូវគោលការណ៍នៃលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ
និងនីតិរដ្ឋ ហើយប្រទេសកម្ពុជាមានប្រព័ន្ធច្បាប់មួយដ៏រឹងមាំ
ដើម្បីធានាបាននូវយុត្តិធម៌សង្គម។ ការធានាបាននូវយុត្តិធម៌សង្គមពោល គឺតាមរយៈយន្តការតុលាការ។
តុលាការ គឺជាស្ថាប័នអំណាចឯករាជ្យមួយក្នុងចំណោមស្ថាប័នអំណាចទាំងបីរបស់រដ្ឋមានជាអាទិ៍៖
ស្ថាប័ននីតិបញ្ញត្តិ ស្ថាប័ននីតិប្រត្តិបត្តិ និងស្ថាប័នតុលាការ។
ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ
ស្ថាប័នដែលមានតួនាទីធានាការអនុវត្តច្បាប់មួយនេះ
ត្រូវបានក្លាយជាចំណាប់ខ្មាំងរបស់ក្រុមឈ្មួញនយោបាយទុច្ចរិតបច្ចុប្បន្ន។
ដោយហេតុថា បើទោះបីជាតុលាការបានរកឃើញ
ឬបានប្រកាសអំពីពិរុទ្ធភាពទៅលើជនល្មើសទាំងនោះក៏ដោយ
គឺពួកក្រុមឈ្មួញនយោបាយទាំងនោះបានស្រែកថា ការចោទប្រកាន់
ឬការអនុវត្តបណ្តឹងអាជ្ញាររបស់តំណាងអយ្យការត្រូវបានស្ថិតនៅក្រោមហេតុផល
នយោបាយទៅវិញ។
សរុបសេចក្តីមក ការយកយន្តការតុលាការមកធ្វើជាចំណាប់ខ្មាំងរបស់ក្រុមឈ្មួញនយោបាយទាំងនោះ
គឺជាទង្វើមួយដែលត្រូវបានបណ្តារនិស្សិត ឬបញ្ញាវ័ន្តដែលមានជំនាញវិជ្ជាជីវៈខាងផ្នែកវិទ្យាសាស្រ្តសង្គមមើលឃើញថា
វាជាវិធីសាស្រ្តក្នុងការដោះសារដែលមិនមានការទទួលខុសត្រូវចំពោះអំពើដែលផ្ទុកលទ្ធភាពនៃបទល្មើសរបស់ពួកគេតែប៉ុណ្ណោះ។
ជាពិសេសបញ្ហានេះ គឺជាឧបសគ្គមួយយ៉ាងធំក្នុងដំណើរការអភិវឌ្ឍន៍លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ
និង នីតិរដ្ឋនៅកម្ពុជា។
ដោយ៖ សៀន វិបុត្រ