ពិធីបែបនយោបាយមួយ ត្រូវបានប្រារព្ធធ្វើនាឱកាសរំឭកខួប៣៨ឆ្នាំ នៅថ្ងៃ១៧មេសានៅមជ្ឈមណ្ឌលប្រល័យពូជសាសន៍ជើងឯក ដែលសំដៅដល់ពួកខ្មែរក្រហមចូលកាន់កាប់ក្រុងភ្នំពេញដោយចាប់ផ្តើមអនុវត្តរបប៣ឆ្នាំ៨ខែ២០ថ្ងៃគេឃើញលោកសមរង្ស៉ីមេបក្សប្រឆំាងដែលរស់នៅបែបនិរទេខ្លួនដោយខ្លួនឯង បានថ្លែងបរិហារខ្លំាងក្លាតាមទំនើងចិត្តមកលើរាជរដ្ឋាភិបាល តាមរបៀប«នយោបាយទឹកឡើងត្រីស៊ីស្រមោច ទឹកហោចស្រមោចស៊ីត្រី» ថា នៅពេលបក្សគេឈ្នះឆ្នោតខាងមុខ ពួកគេនឹងមានផែនការ”ប្រល័យចោល” នូវរដ្ឋាភិបាលបច្ចុប្បន្ន ។ តើមហិច្ឆិតាបែបនេះត្រូវសំអាងទៅលើហេតុការណ៍បែបណាខ្លះ?
បើគ្រាន់តែត្រឹមជាឧទាហរណ៍ ក៏មហាជនអាចស្រមៃបានភ្លាមថា ប្រទេសជាតិនឹងត្រូវជួបនូវភាពចលាចល និងគ្រោះមហន្តរាយ បើសិនផែនការនោះត្រូវបានអនុវត្តពិតមែន។
ការណ៍នេះបឋម គឺនៅក្នុងសុន្ទរកថាដ៏វែងតាមឧគ្ឃោសនស័ព្ទ លោកសម រង្ស៉ីបានថ្លែងតាមទូរស័ព្ទពីសហរដ្ឋអាមេរិកថា ”កង់យុត្តិធម៌”បានរំកិលទៅមុខយឺតណាស់ចាប់តំាងពីការដួល រលំ នៃរបបខ្មែរក្រហមនៅឆ្នាំ១៩៧៩ ហើយសមាជិករបស់រដ្ឋាភិបាលត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះបញ្ហានេះ។
នៅក្នុងជំនឿរបស់មេបក្សប្រឆំាងដែលលើកពីពាក្យ ”កង់យុត្តិធម៌” មានន័យដូចគ្នាទៅនឹងការអួតក្អេងក្អាងរបស់ខ្មែរក្រហមដែលធ្លាប់ប្រើក្រោមម្លប់ដ៏ត្រជាក់ គឺពាក្យថា ”កង់ប្រវត្តិសាស្រ្ត” វិលទៅមុខមហាលោតផ្លោះមិនឈប់ឈរមកសំអាងដូចគ្នានេះ គឺពិតជាការគួរឲ្យអ្នកផងត្រឹះរិះមើលផងដែរថា តើពួកគេ ប៉ុនប៉ង និងប្រុងប្រៀបខ្លួនយ៉ាងណាខ្លះដើម្បីបំផ្លិចបំផ្លាចរដ្ឋាភិបាលបច្ចុប្បន្ននេះឲ្យវិនាសសាបសូន្យ? តើហេតុអ្វីបានជាបក្សប្រឆាំងប្រកាសប្រយុទ្ធប្រឆំាងនឹងស្នាដៃដ៏ប្រពៃរបស់រដ្ឋាភិបាលសម័យតេជោ នេះទៅវិញ? ក្រៅពីនេះ ក៏នៅមានបញ្ហាជាច្រើនទៀតដែលត្រូវតែលើកយកមកដាក់ចោទសួរ ព្រោះរឿងរ៉ាវទាំងនេះអាចកើតមានរិតតែធ្ងន់ធ្ងរខ្លាំងបានជាពុំខាន ។
តើបក្សប្រឆាំងមានឥទ្ធិពលកំរិតណា និងផ្អែកលើទឡ្ហីករណ៍អ្វីខ្លះ ដើម្បីចាប់ផ្តើមធ្វើការងារដែលបំពានឆន្ទៈប្រជាពលរដ្ឋ និងបំផ្លាញសន្តិសុខជាតិនោះ?
ការថ្លែងដ៏គួរឲ្យសង្ស័យរបស់លោកសមរង្ស៉ីនៅត្រង់ថា បើនិយាយពីថ្ងៃ១៧មេសា គឺចាំបាច់ត្រូវចាប់ផ្តើមនិយាយពីរដ្ឋប្រហារនៃរបបលន់នល់ទំលាក់សម្តេចព្រះនរោត្តមសីហនុ ដែលមានសហរដ្ឋអាមេរិកនៅពីក្រោយខ្នង ដូចសេចក្តីចែងក្នុងលិខិតរបស់ព្រះអង្គម្ចាស់សិរីមតៈ ដែលសុខចិត្តស្លាប់ គឺបដិសេធយ៉ាងដាច់ខាតនូវការនិរទេសទៅសហរដ្ឋអាមេរិកបានផ្ញើរជូនឯកអគ្គរដ្ឋទូតសហរដ្ឋអាមេរិក ប្រចំាក្រុងភ្នំពេញថា ”ខ្ញុំមានកំហុសតែមួយគត់ គឺជឿទៅលើប្រទេសឯកឧត្តម” ។
ត្រង់ចំណុចនេះ លោកសម រង្ស៉ី ដែលកំពុងស្នាក់នៅសហរដ្ឋអាមេរិកស្រាប់គួរ តែជ្រាប ហើយមានចិត្តខ្លះក្នុងការស្នើទៅរដ្ឋាភិបាលអាមេរិកឲ្យពិចារណានូវទង្វើរបស់ខ្លួន ដែលបានប្រព្រឹត្តមកលើប្រជាជនកម្ពុជានាពេលនោះ ដើម្បីជួយសម្រាលនូវការឈឺចាប់ខ្លះៗរបស់ប្រជាជនកម្ពុជា។ជាពិសេស គឺបំណុលកម្ពុជា ដែលជំពាក់សហរដ្ឋអាមេរិក នាសម័យនោះប្រមាណ៤០០លានដុល្លារ ដែលកម្ពុជាខ្ចីយកមកធ្វើសង្គ្រាម ហើយដែលអាមេរិកក៏ធ្លាប់បានទំលាក់គ្រប់បែករាប់ម៉ឺនតោននៅក្នុងទឹកដីកម្ពុជាផងដែរ ។
ត្រង់ចំណុចនេះ យើងឃើញទៀតថា លោកសម រង្ស៉ី ហាក់ពុំបាននឹកនាលើករឿងរាវទាំងនេះបា្រប់ម្តងណាសោះទៅដល់សហរដ្ឋអាមេរិក ដែលជាមេបុព្វហេតុនាំឲ្យកម្ពុជាត្រូវទទួលរងនៅការឈឺចាប់ខ្លាចផ្សានោះទេ ។ ប៉ុន្តែបែរជាឃើញលោកសម រង្ស៉ី ងាកមកថ្កោលទោសរដ្ឋាភិបាល ដែលជាអ្នករំដោះប្រជាជនកម្ពុជាឲ្យរួចផុតពីអំពើប្រល័យពូជសាសន៍នេះទៅវិញ ហើយដែលសព្វថ្ងៃនេះត្រូវបានពិភពលោកទទួលស្គាល់ដោយបង្កើតឲ្យមានតុលាការអន្តរជាតិកំពុងដំណើរក្តីជាភស្តុតាងស្រាប់។
ហេតុនេះ តើអ្វីទៅជាជំហរពិតនៃការឈឺចាប់របស់លោកសម រង្ស៉ី នៅក្នុងរបបវាលពិឃាត? ប្រាកដណាស់ គឺលោកសម រង្ស៉ី គ្រាន់តែខ្ចីទីកន្លែងនៃជនរងគ្រោះ ដើម្បីបើកវេទិកាវាយប្រហារមកលើរាជរដ្ឋាភិបាល ក្នុងគោលបំណងបំរើឲ្យមហិច្ឆតានយោបាយផ្ទាល់ខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ ។
ការពិតដែលត្រូវជជែកគ្នាបន្តទៀតនៅត្រង់ថា តើលោកសម រង្ស៉ី ពិតជាបានប្រុងប្រៀបខ្លួនច្បាស់លាស់ក្នុងការទទួលយល់ព្រមថា របបខ្មែរក្រហមពិតជាឃោរឃៅ ប្រល័យពូជសាសន៍ដូចអ្វីដែលលោកបានរៀបចំនៅក្នុងពិធីនោះហើយឬនៅ? បើទទួលយល់ព្រមហើយ! ត្រង់ចំណុចនេះគឺប្រាកដណាស់ថា ថ្ងៃ៧មករា គឺជាថ្ងៃរំដោះប្រជាជនកម្ពុជាពិតប្រាកដមែន។ ដូច្នេះកាតព្វកិច្ចដែលនូវសេសសល់ ដែលលោកត្រូវបំពេញក្នុងនាមអ្នកនយោបាយមានឈាមកតញ្ញូចំពោះជនរងគ្រោះ គឺត្រូវធ្វើការលាងសំអាតក្នុងអារម្មណ៍ ជារបៀបសីលធម៌នូវកំហុសខុសឆ្គងរបស់ខ្លួនឯង ដែលប្រព្រឹត្តកន្លងមក គឺការប្រឆំាងនឹងច្បាប់ដាក់ខ្មែរក្រហមឲ្យនៅក្រៅច្បាប់កាលពីនីតិកាលទី១នៃរដ្ឋសភា ដោយធ្វើការសុំទោសទៅជនរងគ្រោះ ជាសាធារណៈឲ្យសមដូចយើងឃើញ កាំង ហ្គិចហ្គោវ ហៅឌុច ជាគំរូភស្តុតាងស្រាប់ ។
ការណ៍ចុងក្រោយនេះ ប្រសិនបើលោកសម រង្ស៉ី មិនបំពេញទេ មានន័យថា លោកពិតជាមិនចូលចិត្តទទួលរងនូវអំពើជំទាស់ឡើយ ហើយជាពិសេសគឺការរំខាន ដែលមិនឲ្យសំរេចបាននូវបញ្ហាទំាងប៉ុន្មានដែលលោកសង្ឃឹមថា ”ឆ្អិនល្មមអាស្រ័យបានមុន” នោះផង ។ ហើយដែលលទ្ធផលចុងក្រោយគឺប្រជាជនកម្ពុជាដែលជាអ្នករងទុក្ខដូចសេចក្តីរំពឹងទុករបស់សម្តេចតេជោហ៊ុនសែន ដែលបានព្រមានថា បើបក្សប្រឆំាងឈ្នះឆ្នោតមុខតែបានរុញច្រានកម្ពុជា ឲ្យធ្លាក់ក្នុង ”សង្គ្រាមផ្ទៃក្នុង” ជាក់ជាពុំខាន ។ បើដូច្នេះ នយោបាយប្រល័យគ្នារវាងត្រី នឹង ស្រមោច ច្បាស់ជា រស់ ឡើង វិញ ម្តង ទៀត ប្រសិនបើបក្សប្រឆំាងឡើងកាន់អំណាច ។ តែបើងាកមកនិយាយ ពីនយោបាយបែបនេះ គឺទើបតែត្រូវបាន បញ្ចប់ ទាំងស្រុងក្នុង សម័យតេជោ នេះតែប៉ុណ្ណោះ ព្រោះប្រទេសមានសុខសន្តិភាពពេញបរិបូរណ៍ ប្រជាជន ត្រូវបានរស់យ៉ាងសុខក្សេមក្សាន្ត ជាមហាគ្រួសារខ្មែរតែមួយ គ្មានការបែងចែកបក្ខពួក ឬពណ៌សម្បុរអ្វីឡើយ ។ រីឯនៅក្នុងការនិយាយពីរការហាត់រៀនកាន់របបប្រជាធិបតេយ្យនេះទៀតសោតក៏ពុំមែនធ្វើទៅកើតក្នុងរយៈកាលតែមួយថ្ងៃបានទេ គឺត្រូវប្រព្រឹត្តនៅកិច្ចការបន្តបន្ទាប់ជាប់ជាហូរហែរឥតឈប់ឈរ ដូចគ្នានឹងកិច្ចការកសាងជាតិយ៉ាងដូច្នោះដែរ ៕
ដោយ៖ រ័ត្ន សណ្តាប់